Nelson Mandela recitaba en prisión este poema de William Ernest Henley para conseguir os azos suficientes para continuar:
INVICTUS
Fóra da noite que me cobre,
Negra como abismo de polo a polo,
Dou grazas ó deus que for
Pola miña alma inconquistable
Nas feroces poutas da circunstancia
Nin xemín nin berrei
Baixo os golpes do azar
A miña cabeza sangra, pero non se inclina
Máis alá deste lugar de ira e bágoas
É inminente o Horror da sombra,
E porén a ameaza dos anos
Atópame e atoparame sen medo.
Non importa o estreita que sexa a porta
Nin o cargada de castigos a sentenza
Son o amo do meu destino
Son o amo do meu destino
Son o capitán da miña alma
Ningún comentario:
Publicar un comentario